Το επίμονο σκιουράκι

Το επίμονο σκιουράκι

Μια φορά και έναν καιρό σ ένα κόσμο μαγικό, σ έναν κόσμο μακρινό ζούσε ένα αξιαγάπητο σκιουράκι. Στο σκιουράκι αυτό άρεσε να τρώει βελανίδια, μόνο που τα βελανίδια πριν πάνε στο στομάχι του περνούσαν από το κεφάλι του. κάθε φορά που ένα βελανίδι το χτυπούσε στο κεφάλι, ένα καρούμπαλο δημιουργούνταν. Έτσι ένα πρωί αποφάσισε πως αν ήθελε να τρώει βελανίδια χωρίς να πονάει, θα έπρεπε να καταστρώσει ένα σχέδιο. Την πρώτη φορά που πήγε κάτω από ένα δέντρο προσπάθησε να αποφύγει τα βελανίδια κάνοντας κύκλους γύρω από αυτό. Αν και είχε καταφέρει να τον χτυπήσουν λιγότερα βελανίδια δεν είχε καταφέρει να απολαύσει καθόλου το φαγητό του. έτρεχε όλη την ώρα και έτσι όσο και αν έτρωγε δεν χόρταινε. Επίσης ένιωθε πολύ κουρασμένο και όταν σταμάτησε τότε όλα τα βελανίδια με μια έπεσαν στο κεφάλι του. αυτό το σχέδιο δεν είχε επιτυχία σκέφτηκε, θα βρω ένα άλλο. Ο σκίουρος πριν πάει στο δέντρο φόρεσε ένα κράνος και έτσι κάθε φορά που ένα βελανίδι προσγειωνόταν εκείνος δεν πονούσε. Νομίζω βρήκα τη λύση σκέφτηκε και προτού φάει το πρώτο βελανίδι άρχισε ξανά να τα νιώθει στο κεφάλι του. ο σκίουρος για να φάει έπρεπε να βγάλει το κράνος και έτσι άτυχος όπως ήταν όλα τα βελανίδια πήγαν πάνω του. ήταν πολύ προβληματισμένος και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τα βελανίδια πήγαιναν πάν όλα επάνω του. δεν είχε λοιπόν κάποιο άλλο σχέδιο για να εφαρμόσει και έτσι έπεσε σε ύπνο βαθύ. Στον ύπνο του είδε τη βελανιδιά να του μιλά:

-δεν μπορώ να συγκρατήσω όλους μου τους καρπούς γι αυτό και πέφτουν σ εσένα.

Όταν ο σκίουρος ξύπνησε σκέφτηκε απλά να κρατήσει απόσταση από το δέντρο μέχρι να ρίξει όλους του τους καρπούς. Τελικά ο σκίουρος κατάφερε να φάει μόνο που έπρεπε να περιμένει τρεις ολόκληρες μέρες έτσι ώστε η βελανιδιά να διώξει όλους τους έτοιμους καρπούς της. από τότε ο σκίουρος έμαθε να σέβεται τον χρόνο των άλλων και να ζητά και ο ίδιος το χρόνο που χρειάζεται για να ηρεμεί και να εκτελεί όλες του τις δουλειές χωρίς όμως να βιάζεται.