Το ανεκτίμητο δώρο της ανεξαρτησίας

Παιδί μου, φτάσε όπου εσύ μπορείς ! Εγώ θα σου κρατώ το χέρι νοητά.

Θα αγωνιώ για κάθε σου προσπάθεια που δεν θα είναι αρκετή.

Μα θα είμαι εδώ! για να σου θυμίζω πως με υπομονή κι επιμονή ότι ποθήσεις μπορείς να καταφέρεις.

Θα καμαρώνω για όλα όσα προσπαθείς μέρα τη μέρα να κατακτήσεις.

Βοήθεια σαν μου ζητήσεις θα είμαι εδώ, για να σου δείξω πως να το καταφέρεις.

 Μα ποτέ δεν θα το κάνω εγώ για σένα. Μόνος σου θα το πετύχεις.

Τότε μόνο πίστεψέ με έχει μεγαλύτερη αξία. Τότε μόνο θα πιστέψεις στις δικές σου δυνάμεις.

Πως μπορείς πια να τα καταφέρεις και μόνος σου.

Μα ποτέ δε θα’ σαι μόνος. Θα είμαι δίπλα σου να σου θυμίζω πως ΜΠΟΡΕΙΣ!!!

Κιουλτζίδου Γιώτα

Παιδιατρική Φυσικοθεραπέυτρια

Δώστε στα παιδιά τη δυνατότητα να γίνονται ολοένα και πιο ανεξάρτητα. Πώς; Δείχνοντάς  τους εμπιστοσύνη. Βοηθήστε τα να αναλάβουν ευθύνες αντίστοιχες της ηλικίας που βρίσκονται.

Τα παιδιά δεν είναι ενήλικες. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά μεγάλα και ικανά για να διδαχθούν πως να είναι υπεύθυνα για κάποια μέρη της καθημερινής τους ρουτίνας.

Σε ποιο παιδί δεν  αρέσουν τα παιχνίδια ρόλων παριστάνοντας συχνά τους ‘‘ μεγάλους’’; Εμείς συνήθως προσπαθούμε να τα πείσουμε πως είναι παιδιά κι όχι μεγάλοι . Κι έχουμε δίκιο ! Αυτό δεν σημαίνει πως τα παιδάκια μας δεν μεγαλώνουν.

Αντιθέτως τα παιδιά μας αναπτύσσονται συνεχώς , μεγαλώνουν μέρα με την ημέρα και μαζί μ’ αυτά αναπτύσσονται και μεγαλώνουν εξίσου και οι ευθύνες τους – οι ικανότητές του. Δεν περιμένουμε από ένα νεογέννητο βρέφος να ταΐζει τον εαυτό του αλλά όταν πρόκειται για ένα παιδί 2 ετών, όπου δεν υπάρχουν κινητικοί περιορισμοί θεωρείται αυτονόητο να χρησιμοποιεί το κουτάλι προκειμένου να φάει μόνο του. Δεν απαιτούμε από ένα παιδί τεσσάρων ετών να κάνει την πράξη της διαίρεσης αλλά μπορούμε να περιμένουμε από ένα παιδί αυτής της ηλικίας να γνωρίζει τους αριθμούς από το 0-9. 

Η ζωή είναι γεμάτη με ευθύνες και μιλώντας για την παιδική ηλικία οι ευθύνες αυτές, δεν είναι παρά ευχάριστες προκλήσεις για κάθε παιδί να τις καταφέρει. Αν δεν δώσουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να προσπαθήσουν να κατακτήσουν τις απαραίτητες για κάθε ηλικία δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης τότε μεγαλώνοντας θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο και κόπο για να τα καταφέρουν.

Η δύναμη της συνήθειας που βιώνουμε ως γονείς είναι καταλυτική. Ας μην αφήσουμε τις ενοχές μας, να στερήσουν από τα παιδιά την χαρά της μάθησης, της εξερεύνησης, της δοκιμής, του λάθους, της επίτευξης τελικά. Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως όσα περισσότερα κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας, τους στερούν τη δυνατότητα να μάθουν  απλά πράγματα ακόμη και πως να φροντίζουν εκείνα τον εαυτό τους.

Η μάθηση είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλά όταν μάθεις κάτι νιώθεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αναπτύσσεις μια θετική εικόνα για τον εαυτό σου. Ας πάρουμε λοιπόν το ρίσκο να αφήσουμε τα παιδιά μας να επιτύχουν και να αποτύχουν.

Θα πρέπει τα παιδιά μας να δεχτούν πως δεν  θα είναι πάντα επιτυχημένα και εμείς, πως δεν είμαστε σε θέση να τα προφυλάσσουμε συνεχώς από τα πάντα. Αυτό που μπορούμε όμως να τους διδάξουμε, είναι πώς να μπορούν να διαχειρίζονται και να αποδέχονται μια ενδεχόμενη αποτυχία. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν να μάθουν την χαρά της συνεχούς προσπάθειας. Αξίζει να τους διδάξουμε πως  να νιώθουν επιτυχημένα και περήφανα για κάθε τους προσπάθειά ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Ως γονείς γνωρίζουμε πολύ καλά την σημαντικότητα και την υπευθυνότητα που έχει ο ρόλος μας. Ας προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε ανεξάρτητα παιδιά γιατί η ανεξαρτησία φέρνει χαρά. Ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν παιδιά που θέλουν να είναι ανεξάρτητα μα δεν μπορούν. Να παίρνουμε  χαρά με τις επιτυχίες των παιδιών μας και ιδιαίτερα μ’ αυτές που τους εξασφαλίζουν την ανεξαρτησία τους. Το αίσθημα του να νιώθουν ικανά είναι αυτό που θα τα βοηθήσει να προσπαθούν σκληρά, να πετυχαίνουν και να επιθυμούν να προχωρούν και για να πετύχουν ακόμη περισσότερα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μάθουν να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται συνεχώς βοηθώντας τα ίδια τον εαυτό τους. Θα στέκονται δηλαδή στα πόδια τους και αυτό θα είναι ένας σημαντικός παράγοντας για να νιώθουν ευτυχισμένα.